Oğlumuz Artık Bize Gülümsüyor

Efe’nin, evin içinde bizim göremediğimiz, duyamadığımız ama onun bir şekilde iletişim kurabildiği varlıklarla konuştuğuna neredeyse inanmaya başlamıştım. Birkaç hafta öncesine kadar gözünü duvarın tavana yakın bir yerine dikiyor ve hiçbir şekilde bizimle ilgilenmiyordu. Bazen duvarda bir yere odaklanıyor, oraya doğru bakarak zaman zaman gülümsüyor ve hatta bazen küçük sesler çıkartıyordu. Yakınına geldiğimiz zaman bize bakmak yerine başını çevirip uzaklara bakıyordu. Ama son iki haftada bu durum hızlı bir şekilde değişti. Efe bey yavaş yavaş bizlerle de ilgilenmeye başladı.

Efe’yle üçüncü ayımızı doldurmak üzereyiz. Artık bebeğimizle göz göze bakabiliyor, karşılıklı etkileşime girebiliyoruz. İletişimimiz arttıkça evden çıkıp işe gitmek benim için daha da zorlaştı.

Ailecek yaptığı yeni şeyleri görmek için yarış halideyiz. “Ay güldü, bak dil çıkarttı, bana cevap verdi, babasını tanıyor artık...”. Evin içine sürekli bir heyecan var, bakalım bugün daha önce yapmadığı ne yapacak. Ben artık uykuya yatırılmasına bile karşı çıkacağım neredeyse. Hep bizimle olsun, büyük adam gibi birlikte vakit geçirelim istiyorum. Evde olduğum zamanlarda içeriye götürülüp uyutulması hiç hoşuma gitmiyor. Bir de ağlama rutini var… Zaten ağlamasına hiç dayanamıyorum. Uyumadan önce mutlaka bir huysuzlanıyor, biraz ağlıyor. Ağlama on dakikayı geçti mi anne ya da abla, kim uyutuyorsa tepesindeyim; “Uykusu yok işte, zorlamayın. Verin ben biraz kucağımda gezdireyim.” Kucağıma alır almaz da susmaz mı? “Gördünüz mü işte, zorla uyutmaya çalışınca siniri bozuluyor çocuğun!”. Yakında beni eve almayacaklar.

Bu dönemde bebeğimizle iletişimimizin artması, birlikte aktivitelerimizin renklenmesi dışında en önemli konumuz uyku eğitimi. Üçüncü ay ile birlikte bebeğe artık uyku eğitimi verilmeliymiş.

Bebeklerde uyku eğitimi diye bir şey var, biliyorum, ama doğrusu nedir bir türlü ikna olamıyorum. Bebek belli saatlerde, belli aralıklarla ve belli sürede uyutulmalı mı? Günde toplam kaç saat uyumalı? Uykusu geldiğinde uyumayı bilmiyor mu da biz zorla uyutuyoruz? Bizim bebekliğimizde durum nasıldı? Bu konuda bir sürü değişik bilgi, yöntem, yorum var. Hatta özel olarak eve gelip bebeğin uyku düzenini ayarlayan bebek hemşireleri var. Eskiden bilgiye erişmek bu kadar kolay değildi. Şimdi rahatlıkla ulaşabildiğimiz o kadar çeşitli, o kadar detaylı ve o kadar çok bilgi var ki, hangisine inanacağımızı şaşırdık. Annelerimiz bizi ayaklarında sallarmış. Şimdi bir çok kaynakta bebeği ayakta ya da herhangi bir şekilde sallayarak uyutmanın yanlış olduğu bilgisi var. Mesela, belli bir aya kadar uyuturken bebeği kundak yapmanın faydası konusunda herkes hemfikir olmuş gibi görünüyor. Ama onun dışında, mesela emzik vermek konusunda değişik yorumlar havalarda uçuşuyor. Vallahi kafam karıştı.

Belki geleneksel baba figürü bebeğin uyutulması, emzik verilmesi, bebek bezi, biberon, ıslak mendil seçimi gibi konularda duruma çok fazla müdahil olmuyor. Ancak ben en baştan beri her şeyin içinde olmayı sevdiğim için bütün takıntılarımla birlikte bilfiil nöbetteyim. Ara ara kendimi frenlemeye çalışmasam gerçekten evde gerilim tırmanacak. Anneye destek olmaya çalışırken köstek olmak böyle bir şey olmalı herhalde. Evladını sevmek, sahiplenmek tabii ki çok güzel ancak her şey gibi fazlası ailedeki herkes için hayatı zorlaştırıyor. Yine kendi kontrolümü elime almalıyım.

Evet, ben varlığımı gün içerisinde sık sık oğluma hissettiriyorum. Her seferinde olmasa bile gaz çıkartmalar, günlük banyolar ve aktivite zamanlarının bazılarında onunla birlikteyim. Ama bebeğimizin bu dönemde daha çok annesine ihtiyacı var ve babanın asıl zamanı bebek biraz daha özgür hareket etmeye başladığında gelecek diye düşünüyorum. Katı gıda takviyesi almaya başlasın, beslenme ve uyku belli bir düzene girsin. Kendi başına oturabilsin hatta biraz emeklemeye başlasın, dışarıyla iletişimi biraz daha artsın. O zaman babasıyla daha fazla vakit geçirmesi bebek için daha da faydalı olacak sanki, ne dersiniz?