Yuva, Ana Okulu, Okul

Daha dün annemizin kollarında yaşarken, yakında okullu olmaya hazırlanıyoruz. Oğlumuz sonbaharda yuvaya başlayacak. Çocuklar okul eğitimine ne zaman başlamalı, ilkokul öncesi eğitim nasıl, ne kadar olmalı? Kafamda bu sorularla ana okulu hazırlığındayız…

Oğlumuz Efe’yi geçen yazdan beri mümkün olduğunca sık oyun atölyelerine götürüyoruz. Amacımız Pandemi çocuğu olmanın etkilerini biraz daha azaltarak sosyalleşmesini sağlamak. Aynı zamanda kendi yaşıtı çocuklarla vakit geçirerek onlarla etkileşime girmesi ve yaşının gerektirdiği davranışları görerek öğrenmesi de bizce çok önemli. Özellikle fiziksel aktiviteler için birbirlerini görmek çocuklar için çok faydalı. Mesela çocuğa zıplamayı ne kadar anlatsanız, fiilen ne kadar gösterseniz de başka bir çocuğu zıplarken görene kadar rahat rahat zıplamıyor. Çocuklar birçok şeyi yapmaya birbirlerini taklit ederek başlıyorlar. Bunun yanında, oyun atölyelerinde öğretmenlerin gözetiminde çeşitli eğitimler almaya başladı bile. Eylül ayındaysa, Efe yuvaya başlayacak. Yuva seçimi için çalışmalarımız da Kasım ayında İstanbul’a gelir gelmez başlamıştı zaten. Bu ay içerisinde seçimimizi bitirip kayıt yaptırmalıyız.

Bizim çocukluğumuzda çocukları ana okuluna göndermek daha çok ailelerin keyfi bir seçimiydi ve genellikle ilk okula başlamadan sadece bir yıl önce çocuklar ana okuluna giderlerdi. Hatta çevremde kimsenin 3 yaşında yuvaya başladığı hatırlamıyorum. Mesela ben direkt olarak ilk okula başladım, okul öncesi öğrendiğim her şeyi evde ailemden ve sokakta arkadaşlarımdan öğrendim. Herkes evine en yakın olan okula kayıt yaptırır, ilk okulda öğrendikleriyle ortaokul lise sınavlarına girerdi. Her okulun kendi sınavı vardı ve istediğin okulları seçerek sadece o okulların sınavlarına girerdin. Özel dersler, dershaneler ailenin kendi seçimiydi. Bizim zamanımızda da eğitim için çocuklarını yarışa hazırlar gibi hazırlayan aileler vardı ancak bu da aileler için keyfi bir seçimdi.

Şimdiyse şartlar çok farklı. Çocuklar, anneleri çalışsa da çalışmasa da iki buçuk, üç yaş civarı yuvaya, dört yaşına geldiklerinde de ana okuluna gidiyor. Çocuklu arkadaşlarımız sayesinde çevremizde olan bitenin farkındaydık ancak Efe doğana kadar durumu çok da anlamamışız. Eşim Ece her zamanki gibi duruma daha fazla hakimdi. Bense doğumdan hemen sonra ziyarete gelen arkadaşlarımızın sorduğu “filanca ana okuluna kayıt yaptırdınız mı, falanca listeye yazıldınız mı?” gibi sorularla biraz uyanmaya başladım. Her ne kadar kafama yatmasa da şartlara uyum sağlamak adına gerekli adımları atmaya başladık.

Tabii ki şimdiki nesil bizden çok farklı. Çevrelerindeki dünya, ortam, uyaranlar bizim zamanımızdan çok değişik. Artık çocuklar her şeye daha erken başlıyor, daha hızlı yaşıyor, daha önce bireyselleşiyor. Bütün bunlara çocuğunu hazırlamak önemli, toplumsal şartların getirdiklerine de uymak lazım. Yine de aklımın bir tarafı çocuğumu hayatın doğal akışı içerisinde rahat bırakmak ve sadece istediği yönde onu desteklemek için beni sürekli uyarıyor.

Mesela bir yaşından beri Efe’nin iyi bir müzik kulağı olduğunun farkındayım. En baştan farklı ninnileri ayırt edip kendi verdiği isimle talep ediyordu. Şimdi ise öğrendiği şarkıları düzgün ton ve ritimle söylemekle kalmıyor aynı şarkıları kendi uydurduğu kelimelerle söylüyor. Bizi güldürecek şekilde, farkında olarak taklitler yapıyor, ses değiştirerek konuşuyor. Sanata epey kabiliyeti olacağı şimdiden belli ve ben geleneksel eğitimin dışında, hatta önünde onu o yönde de desteklemek istiyorum. Küçük yaştan bu okul yarışlarının içine sokarsak sanatsal yönü nasıl gelişir diye endişeleniyorum.

Bir taraftan da sanatla uğraşmak çocukluktan beri benim hayalim olduğu ancak o yönde yeterince desteklenmediğim için mi böyle hissediyorum diye merak ediyorum. Yapılması gerekenlerle ilgili kafam karışık. Bu kafa karışıklığı herhalde daha çok erkeklere özgü, karar verip verdiği kararın sonuçlarıyla başa çıkmak erkeklere daha zor geliyor. Kadınlarsa aslında psikolojik olarak erkeklerden daha üstün olduklarından daha net kararlar verip ilerleyebiliyor. O yüzden ben de özellikle kararsız kaldığım durumlarda, çocuğumla ilgili daha çok annesinin aldığı kararları desteklemeye devam etmeyi düşünüyorum.